Ερωτικό

Στίχοι: Ναπολέων Λαπαθιώτης

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

1987

Η ιστορία του τραγουδιού «Ερωτικό» που ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη δείχνει άλλη μια φορά πόσο «ροκ» κρύβεται σε ένα τραγούδι. Στίχοι που ανάμεσα σε άλλα συνδέονται με Κύπρο, στρατό, Καβάφη, ομοφυλοφιλία, χρεωκοπία, αυτοκτονία.

Και όλα αυτά γιατί το Ερωτικό είναι μελοποιημένο ποίημα του Ναπολέων Λαπαθιώτη. Ενός ποιητή του μεσοπολέμου από εύπορη οικογένεια, άφου ο Κύπριος πατέρας του Λεωνίδας Λαπαθιώτης ήταν ανώτατος στρατιωτικός, βουλευτής και υπουργός, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη.

Ο Ναπολέων ακολούθησε τον πατέρα του στις μεταθέσεις μέχρι και την Αίγυπτο. Εκεί γνώρισε τον Κωνσταντίνο Καβάφη, που είχαν τις ίδιες καλλιτεχνικές και σεξουαλικές κατευθύνσεις. Μεγάλος του έρωτας ωστόσο ήταν ο Κώστας Γκίκας απο το Μενίδι. Ένας έρωτας που δεν μπορούσε να καλύψει την μελαγχολία και μοναξιά του καλλιτέχνη. Στρέφεται στα ναρκωτικά, κατασπαράζει την οικογενειακή του περιουσία και επιζητεί την ηδονή χωρίς την παραμικρή αυτοπειθαρχία, όπως αναφέρει ο εκδότης των ποιημάτων του. Το πρωί της 8ής Ιανουαρίου 1944 τον βρίσκει νεκρό στο άδειο του αρχοντικό κάτω απο το λόφο του Στρέφη. Ο αυτοχέιρας χρησιμοποίησε το πιστολί του πατέρα του, ο οποιος είχε σκοτωθεί από τους Γερμανούς.

Έχοντας τόση έντονη ζωή διαταρράσει την κοινωνία της εποχής και γίνεται θέμα συζητήσεων και κοτσομπολιών. Η ομοφυλοφιλία τότε, όπως και τώρα δηλαδή…, ήταν κατακριτέα και απογορευτική μα ο ποιητής βρίσκει τον τρόπο να κρύψει το όνομα του συντόφου του στο εν λόγω ποίημα. Στο ποιήμα λοιπόν «Ερωτικό» με ακροστιχίδα σχηματίζεται το όνομα: Κώστας Γκίκας. 

Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,

ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…

Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,

τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.

Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,

στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,

κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…

Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,

και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,

αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,

σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!

ΣοπιλιΦ